Hirudoterapia i larwoterapia jako metody leczenia ran – przypadki z prywatnej praktyki pielęgniarskiej

Zaopatrywanie ran jest jednym z podstawowych czynników wpływających na rozwój medycyny. Personel medyczny nadzorujący proces leczenia rany powinien podejmować decyzje terapeutyczne zgodne z najlepszą wiedzą medyczną i obowiązującymi zaleceniami. 
Oczyszczenie rany z tkanki martwiczej jest kluczowym elementem procesu leczenia. Można je uzyskać poprzez wykorzystanie metody:

• chirurgicznej – wycięcie z łożyska rany tkanki nekrotycznej,
• zachowawczej – stosowanie specjalistycznych opatrunków, oczyszczania mechanicznego i enzymatycznego.
   

Postępowanie z raną określa strategia TIME:

• T (tissue debridement) – opracowanie tkanek,
• I (infection and inflammation control) – kontrola infekcji i zapalenia,
• M (moisture balance) – zapewnienie równowagi wilgoci,
• E (edge, epidermization stimulation) – pobudzenie naskórkowania, uzdrowienie brzegów.
   

Pielęgniarka może podjąć się leczenia ran zgodnie z § 1 ust. 1 pkt 3 Rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 7 listopada 2007 r. w sprawie rodzaju i zakresu świadczeń zapobiegawczych, diagnostycznych, leczniczych i rehabilitacyjnych udzielanych przez pielęgniarkę albo położną samodzielnie, bez zlecenia lekarskiego (Dz. U. z 2007 r. Nr 210, poz. 1540). Rozporządzenie to daje personelowi pielęgniarskiemu prawo do udzielania świadczeń leczniczych polegających na doborze sposobów opatrywania ran i zakładaniu opatrunków po odbyc...